نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسنده

• حسن جعفری تبار

دانشیار گروه حقوق خصوصی و اسلامی، دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران‏

چکیده

دو گونه حقوقِ بین ‏الملل تاکنون به ظهور پیوسته ‏است: حقوق بین‏ الملل یکرنگ، و حقوق بین ‏الملل رنگارنگ. حقوق بین ‏الملل یکرنگ که گروسیوس و کانت از آن دفاع می‏ کنند به همگام کردن کثرت ‏های بین ‏المللی در یک نظامِ واحدِ بین ‏الملل یا یک فدراسیون جهانی باور دارد (مونیسم) تا ارمغانِ‏ آن جهان‏ وطنی و صلح برای انسان باشد. حقوق بین‏ المللِ رنگارنگ اما مورد حمایت ژان بودَن و هگل است؛ آنان که به نفْسِ کثرت‏ ها و تفاوت‏ ها وقع‏ می ‏نهند (پلورالیسم) و تنازع دولت‏ ها را برای شناساندن و تحمیل خود به دیگری امری‏ بد تلقی ‏نمی ‏کنند. حقوقِ بین ‏المللِ پسامدرنِ امروز محصولِ مشترکِ حقوقِ بین ‏المللِ یکرنگ و رنگارنگ با هم است؛ حقوقی که دو شعار مهم دارد: گلوبالیسم (با تکیه بر جهان‏ وطنیِ کانت)، و ضرورتِ ورودِ فعّالانِ نادولت به حقوق بین ‏الملل (با تکیه بر کثرت ‏گرایی دیالکتیکی هگل). حقوق بین‏ الملل رنگین اما اگرچه خارخارِ صلح دارد، نه نگرانِ انسان در حقوق بین ‏الملل است، نه نگران دولت‏ و نادولت‏، و نه حتی نگرانِ جهان. مرکزیّت حقوق بین ‏المللِ رنگین «کشور» است، و بر آن است که حتی برای خدمت به انسان باید از شلوغی‏ ‏ای کاست که دولت ‏ها و نادولت ‏ها در جهان ایجادکرده‏ اند. به‏ عبارت‏ دیگر، دولت همان کشور نیست و اگر دولت ‏ها بتوانند به دویست دولت افزایش‏ یابند، کشورهای جهان به ‏سختی بیش از ده کشور معدودِ تاریخی و جغرافیایی است—ده کشوری که ایران بی ‏گمان یکی از آن هاست. 

کلیدواژه‌ها

• حقوق بین‌الملل رنگین
• صلح
• ‏جهان‏ وطنی
• گلوبالیسم
• انسان
• ‏دولت
• کشور
• ایران.‏

موضوعات

• حقوق بین‌الملل عمومی

عنوان مقاله [English]

Chromatic International Law‏) ‏On Authority in International Law‏(‏

نویسنده [English]

• Hassan Jafaritabar

Associate Professor, Department of Private and Islamic Law, Faculty of Law and Political Science, ‎University of Tehran, Iran‎

چکیده [English]

International law has historically manifested in two distinct paradigms: Monochromatic International Law and Multichromatic International Law. Monochromaticity, championed by Kant and Grotius, seeks to unify international proliferation within a singular legal framework or a universal federation (monism), ultimately striving for a cosmopolitan world and lasting peace. In contrast, Multichromaticity, rooted in the philosophies of Jean Bodin and Hegel, embraces diversity and acknowledges the struggle for recognition among distinct entities. Postmodern International Law emerges as a synthesis of these two approaches, integrating monochromatic and multichromatic principles under the twin banners of globalism—drawing from Kantian cosmopolitanism—and the prominence of non-state actors—reflecting Hegelian dialectical pluralism. However, despite its concern for peace, Chromatic International Law remains indifferent to humanity, states, non-states, and even the world at large. Instead, it prioritizes the country as the central unit serving humanity by reducing the disorder in international law caused by the proliferation of state and non-state actors. The concept of a country extends beyond the definition of a state; while the number of states globally may rise to two hundred, historical and geopolitical realities limit the number of true countries to no more than ten—among which Iran must undoubtedly be counted.

کلیدواژه‌ها [English]

• chromatic
• globalism
• ‎pluralism
• country
• state
• ‎non-state‏.‏